Miara czasu

Gnomon pionowy słup na równym płaskim terenie; jego cień przesuwał się po ziemi z pozornym ruchem Słońca. W ciągu dnia spełniał funkcję dzisiejszych wskazówek zegara.

Zegar, w którym spalanie stanowi miarę czasu. Działał na podstawie spalania się spiralnego prętu lub płytki z labiryntem rowków wypełnionych odpowiednim proszkiem.

Zegar w dwóch postaciach: naczynia z zaznaczonymi w środku podziałkami oznaczały godziny, z otworem w dnie, przez który wyciekała woda, lub klepsydry – dwa połączone naczynia w których piasek przesypywał się z góry na dół. Ten typ zegara wyposażono po raz pierwszy w poruszające się ozdobne figurki w 287r.  p.n.e.

Ulepszony Gnomon w postaci półkolistej czaszy, z której obrzeża wystawał poziomy pręt.

Zegar wielkich rozmiarów umieszczany na wysokich wieżach kościelnych lub ratuszowych. Składał się z napędu wagowego, wychwytu wrzecionowego, regulatora chodu zwanego balansem oraz z kół zębatych, pośredniczących w przekazywaniu ruchu. Funkcję napędu spełniał walec z zawieszonymi ciężarami, poruszanymi siłą grawitacji.

Za wynalazcę zegarka uznaje się Petera Henleina, który umieścił mechanizm sprężynowy napędzający zegar w „przenośnym” pudełku, tworząc pierwszy zegarek kieszonkowy. Taki typ zegarka był najbardziej popularny aż do I wojny światowej.